Proxmox jest środowiskiem wirtualizacji działającym w oparciu o system Debian. Od strony sprzętowej wymagana jest 64 bitowa architektura procesora, oraz ewentualne wsparcie wirtualizacyjne – w Intelu nazywane Intel-VT, natomiast w AMD jest to AMD-V.

• CPU: 64bit (Intel EMT64 lub AMD64)
• Wsparcie Intel VT/AMD-V dla obsługi pełnej wirtualizacji KVM
• 8 GB RAM, ale obowiązuje zasada: im więcej, tym lepiej
• RAID sprzętowy z ochroną pamięci (bateria)
• Szybkie dyski twarde, najlepsze rezultaty dają SAS 15k w RAID10
• Dwie lub więcej karty sieciowe 1Gb (do sparowania), więcej kart zalecanych jest do obsługi klastra

Obecnie wspierane są dwa rodzaje wirtualizacji i w zależności od wersji, są to:

• Proxmox VE 3.4
  • OpenVZ
  • KVM, Qemu
• Proxmox VE 4.x
  • LXC
  • KVM, Qemu
• Proxmox VE 5.x
  • LXC
  • KVM, Qemu

Jest to otwarta platforma wirtualizacji systemu operacyjnego dla Linuksa. Pozwala niezależnie od siebie uruchomić kilka systemów wirtualnych (VPS), używających wspólnego jądra z hypervisorem. Mogą to być na przykład różne dystrybucje, środowiska testowe czy serwery dzierżawione. Każde z tych środowisk wirtualnych może być zarządzane zupełnie osobno, tak jakby było fizycznym serwerem. Ograniczeniem jest brak możliwości zmiany jądra, gdyż jest ono wspólne.

Maszyna wirtualna bazująca na jądrze to środowisko wirtualizacyjne dla systemów linuksowych. Wyróżnia się system gospodarza i gościa. Gospodarz to system operacyjny (OS) kontrolujący sprzęt – „goły metal”. Gość to OS wewnątrz gospodarza, któremu gospodarz udostępnia sprzęt. Środowisko KVM (gospodarz lub gospodarze) umożliwia tworzenie sieci maszyn wirtualnych (goście). Każda maszyna wirtualna posiada prywatny zwirtualizowany sprzęt: bios, kartę sieciową, dysk twardy, kartę graficzną, dźwiękowa, porty I/O itd.

Wirtualizacja Proxmox VE wspiera LVM, katalogi oraz system ZFS, współpracuje również z rozwiązaniami takimi, jak: iSCSI, Fiber Channel, NFS, GlusterFS, CEPH i DRBD.

Wirtualizacja Proxmox umożliwia wysoką dostępność poprzez zastosowanie klastra (dwie i więcej maszyn wzajemnie się uzupełniających) – do wersji 3.x klaster oparty był o rozwiązanie Corosync 1.x, natomiast od wersji 4.x jest to 2.x.

Interfejs graficzny do zarządzania Proxmox PVE jest przemyślany i nie sprawi kłopotów nawet początkującym adeptom w temacie wirtualizacji. Zaawansowani użytkownicy znajdą natomiast szereg opcji odpowiedzialnych za konfigurację parametrów maszyn wirtualnych, ustawień sieciowych, quota, High-Availability, i wiele innych.